Reizen in Brazilië: RIO DE JANEIRO (50). Begin van de Derde Reis naar Rio

RIO DE JANEIRO (50)
Begin van de Derde Reis naar Rio de Janeiro

---

Bestemming Rio de Janeiro, de derde reis naar de voormalige Braziliaanse hoofdstad.
De derde reis naar Rio de Janeiro, cultuurhoppen met studenten…

Dag 1: 21.00

Uitnodiging

Ruim een maand na Mission RIO II kreeg ik een uitnodiging voor Mission RIO III. Een uitnodiging om een tweejaarlijkse culturele studentenbijeenkomst bij te wonen in het centrum van Rio. Dankzij deze uitnodiging hoefde ik niet bij te dragen aan de reiskosten en verblijfkosten. Ik twijfelde niet, ik ging op dit unieke aanbod in. We zouden nu niet vier dagen onderweg zijn, maar veel langer: acht dagen. Via de groepsleider Jader kon ik van een van de Salvador-vrienden een reismatras lenen, een colchonete. Want we zouden ditmaal niet in een hotel of pousada verblijven, maar temidden van honderden studenten uit alle Braziliaanse windstreken in een van de locaties van de universiteiten van Rio. Welke dat zou zijn voor mij, was bij het vertrek nog niet bekend.

Wachten

Ik had met Jader en diens vriendin Vania afgesproken bij de ingang van de universiteit. Aan de overkant van de avenida is een kleine kroeg en daar wachtte ik geduldig op de komst van het stel. Ik doodde mijn wachttijd met het bestuderen van de gids van Rio, wat ik zou willen zijn tijdens mijn derde RIO-missie. Ik kreeg daar weinig gelegenheid voor. Een van de gasten in de kroeg kwam bij me zitten en knoopte een gesprek aan. Een heel interessant gesprek. Want deze man had een tijdlang in Engeland gewoond. Legaal, en hij was nog in staat een mondvol Engels te spreken. Maar we vervolgden onze dialoog in het Portugees.

Churrasquinho

Volgens goed Braziliaans gebruik kwam Jader ruim een kwartier later dan afgesproken. Hij regelde het reismatras voor me. We rolden het matrasje op en bevestigden een touw om de matrasrol. We verlieten de kroeg. Jader wilde nog iets drinken en eten voor we naar het vertrekpunt zouden gaan in het centrum van de stad. Hij wist een ander kroegje voor zijn natje en hapje. Dat hapje bestond uit een kleine churrasco. Diverse soorten vlees – kip, biefstuk, gekruide worst – werden boven een houtskoolvuur geroosterd, vervolgens in beetklare stukken gesneden en aan de aanwezige klanten gepresenteerd. Alle aanwezige klanten namen de taak op zich rond te gaan met het blad vol vlees en zo ontkwam ook ik niet aan deze taak. Geen probleem voor mij. Het was reeds half tien toen Jader op zijn horloge keek en concludeerde dat we de bus naar het centrum moesten nemen. We pakten onze tassen en matrassen en staken de avenida over.

Vooraan

We hoefden niet lang te wachten op de bus. Deze avenida is een van de verkeersaders naar het centrum. Tijdens spitsuren kan je tientallen bussen achter elkaar aan zien rijden. Een kleurrijk gezicht, aangezien de bussen in rood, blauw, groen, geel en vaalwit zijn gespoten. Nog geen half uur later waren we bij het vertrekpunt van mijn Mission RIO III. Maar liefst vijf bussen zouden vertrekken naar Rio, alle vijf gevuld met enthousiaste studenten. Mijn naam prijkte op de lijst van bus nummer drie. Jader en zijn vriendin zouden in een andere bus plaatsnemen. Aangezien ik een van de eersten was, kon ik mijn zitplaats uitkiezen. Ik koos voor de voorste plaats. Ruim, met een goed uitzicht. Helaas was mijn camera stuk, zodat ik tijdens deze missie geen opnamen zou kunnen maken…

Lolbroek

Ik maakte kennis met de buschauffeur. Een jolige en uitbundige man. Wat gezet, klein van stuk, een moreno, kaal en een modieus rond brilletje dragend. Zijn uitbundigheid werkte aanstekelijk, en ik heb tijdens onze twee reizen geen moment een spoortje van zijn vrolijkheid zien verliezen. Gelukkig bestaan dit soort mensen nog op de wereld! In onze Hollandse ogen zou hij overdreven kunnen overkomen, zijn uitbundigheid zou niet door elke Nederlander kunnen worden gewaardeerd. Want: “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Gek of niet, hij gedroeg zich als een zeer ervaren buschauffeur. Vergeet niet dat een busreis naar Rio altijd een klein risico bij zich draagt. Het is geen zeldzaamheid meer dat aankomende bussen bij een van de aanvoerwegen naar Rio door een groep bandieten staande wordt gehouden en de bus en haar inzittenden volledig worden kaalgeplukt. Niet dat ik me nu zorgen hoefde de maken, want ik had nu geen camera bij me en rijk ben ik ook niet.

Overschreden

Het is een cliché aan het worden, maar ook op deze avond werd de geplande reistijd ruimschoots overschreden. De bussen zouden om elf uur stipt vertrekken. Het werd niet elf uur, ook geen twaalf uur, geen een uur, maar liefst twee uur! Vanwaar deze zeer ruime vertraging? De passagiers moesten uit alle windstreken van de stad komen, en dankzij de weekendspitsen stonden zij langdurig vast ergens in de stad. We konden niets anders doen dan geduldig afwachten. Onze jolige chauffeur hield ons bezig met zijn waterval aan grappen en grollen. Het was soms alsof we met een halve zool te maken hadden. En heeft deze chauffeur ook een naam? Jazeker, geen gekke Henkie of malle Pietje of maffe Kees, maar gewoon Eduardo. Als gezegd kon Eduardo om twee uur eindelijk zijn bus laten rijden, op weg naar Rio, op weg naar mijn Mission Rio III.

© Adriano Antoine Robbesom 2007, 2017
.